Nieuwe dimensie

Met een rit op de 29ste in het vooruitzicht liet ik mijn oude Giant Iguana nog even pimpen bij Jelmer. Nieuwe trapas, nieuwe crank met meer tanden en wat kabelwerk. In het voorbijgaan viel de terrm 29 en Jelmer bood mij zijn 29-er aan voor het weekend zodat ik mij met de andere 3 zou kunnen meten. Ja, ja, hij weet wel wat ie uitleent.

Nu nog schoon

En zo stond er zaterdagochtend een prachtige Cube op mijn drager. Snel nog even de houder van de Garmin gemonteerd en het feest kon beginnen. Proefrondje gereden, zadel afgesteld en vanaf dat moment eigenlijk al enthousiast. Leg dat maar eens uit aan je vrouw.

Op mijn ontsnappingsroute uit Leek kwam ik een 3-tal SFC-ers tegen die mij niet begrijpend aankeken en nog steeds in het ongewisse zijn over mijn doel.
Zondagochtend half 10 in Spijkerboor had Erik gezegd en al ruim voor dat tijdstip waren wij compleet. Johan en Rob waren uit Almelo gekomen en Wickie uit Leek. Voor Erik een thuiswedstrijd en aan hem de eer het parcour te bedenken. Nou dat hebben we geweten na de start om 10 uur.

Eerst nog wat onwennig op de 29, maar al gauw ging het beter. De overstap van 26 naar 29 is wel gebonden aan een paar kleine aanpassingen. Het scherpe sturen is er bijna niet meer bij en na een bocht moet je voor het aanzetten eigenlijk eerst terugschakelen om op gang te komen. Grote voordeel vind ik dat als het lekker gaat je makkelijk een tandje zwaarder kunt schakelen. Het rolt vele malen beter.

Veel verharde weg had Erik niet opgenomen in het parcours en alleen als het niet anders kon zochten wij het asfalt op. Rob vertrouwde mij toe dat ik met het fietsen op een 29 toetrad tot een nieuwe dimensie. Even buiten Annen begon de ellende al, wat een bagger. Groeten uit nat Drenthe zullen we maar zeggen. Onder de N34 door en dan het bos in. Er liggen daar prachtige single tracks en als die het water niet kunnen verwerken wordt het een drekpad en per definitie zwaar.

De route viel niet tegen en de 29 ook niet en voor we het wisten reden we al in Schipborg. Nog nooit zoveel natte bospaden bij elkaar gezien op 1 dag. Het Adderveen en het Grote en Kleine Veen werden aan de zegekar gebonden en toen ging het naar de Zeegser Duinen. De plaats waar je volgens Erik als ATB-er geweest moest zijn.

Kijkend op de kaart weet ik nu hoe we aan die 85km zijn gekomen, want we reden allemaal lussen.Na Zeegse volgden we een tijdlang de Drentse A waar Johan heel graag zijn kano eens wil uitprberen, maar helaas voor hem mag het niet.

De Helden en wat zij zien

Uitzicht vanaf de Kymelsberg bij Schipborg

Even ten zuiden van Oudemolen verlieten we de A en koersten naar het Balloërveld, de heide over en naar het Nije Hemelriek. Ook onderweg daarnaartoe bleef het nat, niet van boven, maar van onderen. Wat een derrie. Nog even staan kijken bij het oefenen van een meidendansgroep, maar zij wilden niet dat wij hun manager werden en dus reden we door het mulle zand naar onze koffiestop. In alle rust op adem komen met een paar koppen thee en een dik stuk appelgebak. 

Na de stop, we zaten inmiddels al ruim 3 uur op de fiets, om het Hemelriek heen en koers naar Gieten hopend op drogere paden. Af en toe hadden we echt harde paden en konden we rap doorrijden en hoe moe de Viking ook was, als het lekker ging kon er een tandje bij.  Op de natte paden vol met slijk, modder en andere natte bestanddelen was het lood en lood zwaar. En met een hartslag die regelmatig de 170 aantikte moest er ook vaak gas teruggenomen worden. Na Gieten hadden we niet echt veel onverhard meer en omdat het ook al snel donker begon te worden ging het over de drentse kasseien naar Spijkerboor. Daar wachtte ons de soep en de warmte van een boerderij.

Mooie route die misschien iets te ver en te zwaar was voor een Wickie, maar die wel goed te rijden was met een 29. Gelukkig heeft Jelmer niets gezegd over schoonmaken, dus..

Op de teller: 85,46km in 5u 24m 16s. Gemiddelde snelheid 15,8km/h en mijn hartslag gem 159.