Over land en zee met de gebroeders De P

Geheel bij verrassing kondigde neef Jeroen aan dat hij dit weekend aan de Dijklaan wilde bivakkeren en indien mogelijk ook de zondag mee wilde fietsen. Nu gaat dit niet zonder slag of stoot en er moest een kleine vergadering belegd worden met PdP over go or no go.

Enige voorwaarde: 

VOOR 29"ATB

Nu wil het geval dat geen van de rijders een dergelijk rijwiel bezit, dus werd het gewoon de 26. Na het wegpoetsen van de laatste resten Twentse klei op zaterdagavond kon vanmorgen om 0945 het drents/gronings avontuur beginnen.
Ook Klaas was weer van de partij en met z'n 4-en haalden we XdP in Nieuw-Roden op. We troffen hem niet thuis, maar zijn lieftallige huisgenote wist ons te melden dat hij ons tegemoet gefietst was om alvast warm te trappen. Nu fietsten wij hem tegemoet en met z'n 5-en en PdP als reisleider trokken wij voort.

Op weg naar het bos van Nietap moesten we eerst een stuk verhard langs het zogenaamde Anti-Verdwaalbos. Een bos dat zijn naam dankt aan de maar twee paden die erdoor lopen waardoor verdwalen onmogelijk was. Het enige spannende in dit bos was het grote witte huis dat er stond. Het woonhuis van Maria Vazalis.
Eenmaal in de bossen van Nietap moesten wij van het asfalt af en over zand en door modder onze weg vervolgen. Dat het Klaas aan enthousiasme niet ontbreekt bleek na zijn bijna perfecte doorsteek met zweefduik. Met andere woorden: zijn fiets bleef staan en hij stond ervoor. Het kon slechter aflopen en blij met geen klikpedalen.

Al pratend en trappend concludeerde XdP dat Jeroen jonger is dan onze fietsen. Het klopt, de neef is 16 en onze fietsen uit het retrotijdperk. Vanuit Nietap met een omtrekkende beweging naar het Leekstermeer waar op de camping van Cnossen gepauzeerd werd bij de voormalige kampeerstek van KL. Het ging mooi zo en af en toe dreigde er regen, maar we hielden het droog. 
We trapten over alle zandpaden achter het gemeentehuis en staken daarna door naar Tolbert om onze kuiten op de helling van het viaduct nog even te pijnigen.

Bij Boerakker nog even enige commotie over de te volgen route naar het pontje en uiteindelijk werd daar trapperkracht geruild voor armkracht omdat de pont aan de overzijde lag.

Een mooi bijna slot van deze rit. De terugweg over Boerakker en Tolbert kreeg zijn finale langs de trekvaart. Hier gooiden Klaas en Jeroen het gas erop en trapten de laatste 3,5km met een gemiddelde van 32. P volgde in het derde wiel en X en Wickie bepaalden bedrijfskundige strategiën en tactieken in de achterhoede. Na krap 2 uur stonden we weer op de Dijklaan en was Klaas op tijd terug voor de Euroborg. Wederom een mooie rit in onze mooie omgeving.

Treedt morgen de winter in, dan wordt het: Per pont en slee met de gebroeders De P

Statistieken:
40,24km in 1u 58m 20s
snelheid gem 20,4
snelheid max 33,0
hartslag gem 150
hartslag max 171

PS: De delen van de titels Over land en zee en Per pont en slee zijn niet zelf verzonnen, maar geleend van de onvolprezen Drs. P en voor deze zondag naar mijn eigen hand gezet.

Ich bin kein Almeloër

Door een collega wonend in het prachtige Almelo uitgenodigd eens in het Twenteland te komen ATB-en, want dat is voor echte kerels. Vandaag was de dag en aangezien er in het noorden meer modder dan zand lag ( lees: www.dijkridders.nl De plank misslaan) leek dit een uitgelezen gelegenheid. Te meer dat het daar volgens de 2 en 3 uur vooruitzichten buienradar droog zou blijven.
Dus vanmorgen in alle vroegte fiets in de auto, collega in Spijkerboor opgehaald en via de N34 richting Almelo. Nog snel even van de weg om in Coevorden het mailtje met het juiste adres uit de printer te vissen en om even voor half 10 draaiden wij achter het Preston Palace de oprit van Johan op.

Koffie, omkleden en fietsen klaarzetten. Ondertussen kennisgemaakt met Rob, de buurman van..... en om 10 uur begon het Twentse avontuur. Dat ook deze hoek van het land geteisterd werd door regen bleek al bij het eerste stuk onverhard. Goeie genade, wat ligt daar een bagger. Met het voordeel van hun parcourskennis was het voor Rob en Johan een makkie ons voor te blijven. Gelukkig was het samen uit en samen thuis en op strategische punten werd er op ons en later alleen op mij gewacht.

Dat Erik enorm goed op zijn nieuwe 29-er uit de voeten kan is geen nieuws. Ook Johan en Rob zijn in het gelukkige bezit van zo'n apparaat en daar had Wickie een zware dobber aan op zijn 26-er. Volgens de heren loopt een 29-er beter in zwaar terrein.

We waren niet de enigen en af en toe belandden we in een veldtocht en werden uitgemaakt voor alles wat mooi en lelijk was omdat we als vrije jongens tegen de richting in reden waar dat niet verboden was. Maar oh wat is de omgeving van Almelo mooi in de zon en af en toe had ik echt het gevoel in het verkeerde landsdeel te zijn geboren. Genieten geblazen en soms vergeten te trappen. Over de gehele rit maar liefst 339 hoogtemeters en dat is iets waar wij in het noorden in nog geen 200km aan toe komen.

Halverwege de rit een ravitaillering in het pittoreske Uelsen. Kaffee mit Kuchen, Apfelstrudel oder so etwas... Het ging er ook allemaal in als koek. Na de pauze het tweede deel van dit avontuur dat al behoorlijk steil begon langs de trap naar de molen. Ook in dit deel van de wereld was genoeg regen voor een heel jaar gevallen en de paden leken wel waterbanen. Een beetje ATB-er kan daar goed tegen en maalt niet om een drup modder meer of minder.

Later op de dag toen ik al lang en breed weer thuis was leerde ik dat we in het eerste deel van de tocht op zo'n 100m de boerenhoeve van de broer van PdP, EdP, gemist hadden in Fleringen. Je moet maar weten dat het er ligt en vooral dat het bestaat.

Het tweede deel was minstens zo mooi als het eerste, maar bij Wickie was het beste er wel af en daar waar de mannen op de 29-er nog konden versnellen kon ik dat al lang niet meer en leek het min of meer een slijtageslag te worden. Gelukkig had Rob het in de gaten en werd er tempo geminderd. We zaten toen ook al 3 uur op de fiets en de roep om pittige soep werd dan ook steeds luider. Voor de 26 was het maar goed dat het merendeel van de route nu over asfalt ging zodat er nog enige eer en tempo te behalen viel. Eenmaal bij Johan thuis moest het echte werk nog beginnen, het schoonmaken van het materiaal. Waren we er amper mee begonnen werden boven ons de sluizen opengezet en ging het schoonmaken bijna vanzelf. Bakken met regen en hagel deerden ons vanachter het glas niet. Eerst douchen en warm worden, daarna het materiaal en als slotstuk pittige pompoensoep.

Kort samengevat: een prachtige rit in een prachtige omgeving op een prachtige dag.
Volgende keer bij ons.

Statistieken:
72,07km in 3u 58m 58s
snelheid gem: 18,1
snelheid max: 40,4
hartslag gem: 152
hartslag max: 178

Woestijn?

Zowaar leek het zondagochtend prachtig weer te zijn, maar eenmaal op de fiets moesten wij minstens tegen kracht 5 in. Gelukkig waren wij met z'n zessen zodat er af en toe wat te verschuilen was.
Op aandringen van PdP gingen we richting Bakkeveen om halverwege De Haspel naar links af te buigen om het bos van Steenbergen onveilig te maken. Het was eerder andersom, het bos was onveilig voor ons. Het door PdP zo technisch gekozen parcours bleek zeer verraderlijk en vooral J-W moest het ontgelden. Hij werd door een plotseling verschoven boom bij zijn stuur gepakt en van zijn stalen ros geworpen. Normalerwijze zou dat diskwalificatie betekenen, maar bij ridders en vooral Dijkridders is het nog steeds samen uit en samen thuis. Ook Wim wist zeker dat de vorige keer de betreffende boom er niet gestaan had. Het moest een uitvloeisel zijn van de storm van afgelopen maandag.

Her en der in het bos lagen bomen plat en als je naar de wortels keek werd ook wel duidelijk waarom. Ondanks de vele regen was de ondergrond vrij droog en daar houdt geen wortel stand bij harde wind. Zo veranderen bossen in woestijnen.

Met de woestijn van Steenbergen achter ons ging het voor de wind voorspoedig richting Langelo. In het bos rondom de Norgerberg maakten wij het onszelf regelmatig moeilijk in de natte ondergrond of te steile hellingen. De enige die er redelijk triomfantelijk bij zat was J-W. Hij had na een behoorlijke discussie met zijn Haibike deze aan de kant geschoven en eigenhandig zijn retro Giant Tammo van nieuwe kabels en olie voorzien. Daar waar de andere 5 zich het snot voor de ogen trapten leek hij te vliegen. Alles klopte, ook na ruim 20 jaar schakelde alles prima en heel voorzichtig ziet hij een carrière als fietsenmaker in het verschiet.

Even was er paniek omdat de Garmin van J-W verdwenen was, maar XdP had de klaagzang van het apparaat gehoord en het grootmoedig opgeraapt. Tegen de wind in werd het zwaar en achter de brede rug van KL, die de laatste weken niets anders dan progressie maakt, waaierden wij richting Nieuw-Roden. Nadat XdP voor zijn oprit was afgezet moesten wij richting Leek. Gewoontegetrouw wilden wij de 50 nog even aantikken, maar hoe goed bedoeld ook, de teller kwam niet verder dan 47,4. Als Wim uit de wind gereden had bij Wickie had hij de 50 kunnen pakken. We zullen het nooit weten en moegestreden bereikten wij de Dijklaan.

Komende zondag een uitgedund rennersveld. KL loopt in de Pyreneeën, Wickie fietst in Overijssel en wat de rest doet blijft in het midden.

Statistieken:
41,74km in 2u 17m 10s
snelheid gem 18,4
snelheid max 47,4
hartslag gem 145
hartslag max 178