AmstelGoldDiesel

Een nieuwe term bedacht door Tjalling. Of dat nu slaat op de brandstof die je nodig hebt om van en naar de AGR te komen of dat het een algemene kreet is, weet ik niet, maar we houden hem er wel in.

Vanmorgen plotseling 5 Dijkridders waar er 3 verwacht werden. Harko ging mee om uit te rijden en Bert haakte aan omdat hij vond dat hij in voorbereiding voor Limburgs Mooiste weer eens aan de bak moest. Hoofdmoot voor deze prikkel: J-W naar de Mont Ventoux brengen, want daar schijnt een pot met goud op de top te staan.

We startten direct al pittig en het tempo lag hoog. Voor Harko die, na een 4e plaats gisteren, enkel aan het uitrijden was een makkie, voor een afgepeigerde AGR tourist een monsterklus na het magere herstel in de afgelopen week. De 150km AGR heeft toch meer reserves aangeboord dan ik vermoedde. Ook het de hele dag met een hongergevoel lopen droeg daar niet aan bij.
Gelukkig ging het voor Bert op een gegeven moment ook te snel en het aanpikken bij een voorliggende groep lukte ook niet. De enige die we bij konden houden was een renner in de Horse Power Run op een stok oude motorfiets.Helaas moest die er in Norg af.
Even buiten Norg sloeg ook Harko af omdat zijn uur er bijna op zat. Met z'n vieren verder tegen de behoorlijk harde wind in en geen tijd voor grappen. Het werd zwaar en het was zwaar, met voortdurend de dreiging van een regenbui op de achtergrond.

Voelden wij onderweg al wat miezer, die veranderde even voor Oosterwolde in misère want het begon te plenzen. Door de slecht afgestelde spatborden werden we van boven en van onderen nat en begon THUIS wel heel hard te trekken. J-W en W wilden nog een paar bloktrainingen doen, maar Bert kon niet volgen. Ik kon de mannen 1500meter uit de wind houden en daarna moesten ze het zelf doen. Dan inhouden, Bert bij laten komen en verder.
Bij De Haspel lieten we ze gaan en vlak voor Leek kwamen zij ons weer tegemoet. Bert beloofde ons drooggekookte soep, maar een douche leek ons beter.

Na 2 uur en 22 minuten weer thuis. Over het algemeen een lekkere rit, maar eigenlijk te snel begonnen.

Via de mail weten we dat ook PdP zijn trainingsronde weer heeft gemaakt en samen met JK en ronde van 52,5km reed in 2u 22m 36s. Gezien zijn routekaart hadden we elkaar kunnen tegenkomen voor koffie met appelgebak, maar dat gebeurde niet.

Statistieken:

64,69km in 2u 22m 49s
snelheid gem 27,2
snelheid max 42,6
hartslag gem 139
hartslag max 173

Waar blijven de verhalen?

Zo begon het mailtje van nr. 53. Nieuwsgierig als hij is kon hij zich dus niet bedwingen en de rust bewaren tot het gehele relaas op de blog zou staan.

Awel.....

In de wetenschap dat het hotel niet voor ons zou weglopen en Aart rond middernacht zou arriveren vertrokken er vrijdagmiddag 4 TFC-ers naar het land van Sint Servaes. In hotel Opdenboud zou men ons immers met open armen ontvangen. De reis liep voorspoedig op een paar kleine opstoppinkjes na bij Arnhem en Nijmegen en een grote op de splitsing Heerlen/Aken en Maastricht. Mooi op tijd voor het diner arriveerden Tjalling en ik in Valkenburg.

Fietsen op de kegelbaan en tassen op de kamer. Goeie bedden en een douche, wat heeft een mens nog meer nodig. Het wachten was alleen nog op Martijn en Cor. Zij hadden vertraging en waren via Duitsland gekomen omdat er een bord ontbrak bij Roermond........

Na het eten onze spullen opgehaald in de Amstel Experience en weer richting hotel omdat er 3 TFC-ers al om half 6 op moesten voor hun 250km. Freek zou op Aart wachten. De vriendelijke bediening bracht nog een plateau met allerlei soorten worst en precies om 12 uur stond Aart op de stoep. Net als vorig jaar sliepen wij niet direct, maar praatten eerst bij tot half 1.

Zaterdag
Om half 6 Tjalling gewekt en mij omgedraaid tot 7 uur. Aart wakker gemaakt en mij in het pak gehesen. Geen keuze dit keer, gewoon goed ingepakt met lange broek en lange mouwen.
Goed gemutst startten we even na half 9 en besloten de 150km te gaan rijden, maar het van de vorm van de dag af te laten hangen wat we in het vervolg van de rit zouden gaan doen.
Alles verliep voorspoedig, het zonnetje kwam erbij, er was weinig wind en de temperatuur ging al snel boven de 10 graden. Prachtig fietsweer.

Tot 100km geen centje pijn. De Vaalserberg werd met enige moeite bedwongen en daarna begon de ellende. Net als vorig jaar zat ik daar behoorlijk stuk, maar kon toen goed herstellen in de kilometers erna. Dit keer lukte het niet en mede door het verslechterende weer voelde ik mij steeds beroerder. Het werd koud, erg nat en het begon ook steeds harder te waaien. Geen ingrediënten voor een mooi einde van de rit. Ook Aart begon zich steeds minder wel te voelen en kondigde aan dat of de Cauberg of de Keutenberg er voor hem niet inzat. Op basis van het samen uit samen thuis principe besloten we de Keutenberg over te slaan om toch op de Cauberg te finishen.

Zover was het nog lang niet. Op de Eijserbosweg sloeg de man met de hamer medogenloos toe. Nog nooit eerder in mijn Amstel Gold geschiedenis moest ik op een helling van de fiets af, maar hier wilde het lijf niet meer. Ik stond domweg stil. Na ongeveer 100 door de camera vastgelegde meters gelopen te hebben dwong ik mijzelf weer in het zadel om de laatste meters over de top te fietsen. Met Aart naast mij ploeterde ik voort tot het op de volgende helling ook niet meer ging. Verkleumd langs de kant gaan zitten in een zonnetje dat even voorbijkwam en mij iets opwarmde. Gelletje van Aart naar binnen gewerkt en even wachten op resultaat.
Aan de hoeveelheid ingenomen voedsel lag het niet, 4 krentenbollen, 4 bananen en bijna 4 liter vocht had ik al binnen. Met hangen en wurgen toch maar weer op de fiets en wonderwel ging het iets beter. Ook de koude voeten verdwenen ineens, of ik voelde ze niet meer.


Aartlek
Vlak voor de Fromberg zijn we rechtdoor gereden en stuitten op een andere renner die met een lekke band stond. Zijn tekort aan binnenbanden werd snel opgelost en Wickie zou Wickie niet zijn als hij die band niet even gelegd had. Allengs werd ons groepje groter en met een man of 12 naderden wij Valkenburg. Vlak voor de voet van de Cauberg reed Aart lek en moesten we nog even wachten op de cola en hamburgers. Met een nieuwe binnenband begonnen we aan de laatste klim en door het enthousiaste publiek werden we in een mooie cadans omhoog geschreeuwd. Na 3 minuten en 49 seconden hoorde ik mijn naam afroepen en kon ik mijn medaillle in ontvangst nemen.

Even later voegde Aart zich zonder plak bij mij en konden wij ons tegoed doen aan de vette hap.
Terug in het hotel was het wachten op de 3 TFC-ers die op hun 250km rit nog veel meer ontberingen hadden moeten doorstaan. Om 7 uur kwamen zij volledig uitgewoond in het hotel aan en om half 8 zaten wij aan onze herstelmaaltijd.

Ook deze keer weer een prachtige ervaring en vreselijk afzien. Volgend jaar weer? Ja!

Statistieken:

150km in 6u 29m 30s
snelheid gem 23,1
snelheid max 55,1
hartslag gem 142
hartslag max 182
2109 hoogtemeters
2 gigantische dieptepunten
4970cal

Nabrander
Op een zaterdagavond in een willekeurig hotel in Valkenburg aan de Geul wordt je door de eigenaar getrakteerd op een prachtige karaokeshow. Alsof dat nog niet alles is en onze zwaar vermoeide lijven niet al tot het uiterste getergd zijn krijg je ook nog het limburgs volkslied afgespeeld op een klein draaiorgel. Bijna ontaardde dit in een bloedige burgeroorlog, ware het niet dat de Jansse Bagge Bend redding bracht. Met opgeheven hoofd verlieten wij de biljartkamer.

  Daar is mijn Vaderland, Limburgs dierbaar oord !


Valkenburg tot volgend jaar.
                          

De kop van Drenthe

Om 8 uur vertrek vanaf het sportcentrum richting de oude melkfabriek van Roden. Aldaar ingeschreven en vertrokken. Goed gepijld reed het voor de wind aan redelijk makkelijk richting Langelo. Vanaf Lieveren ligt daar een prachtige kasseienstrook waar ik een bloedhekel aan heb. Asfalt is nog steeds favoriet.
Maar goed door elkaar geschud maakten wij een omtrekkende beweging en kwamen uit in Norg. De groep werd steeds groter en op een gegeven moment reden we met ongeveer 20 m/v. Totdat er pech ontstond en de TFC-ers met z'n 5-en verder moesten.
Een deel van de geloste groep kwam later weer bij en tot aan Zuidlaren reden wij gezamenlijk op. Wij stempelden niet en reden direct door richting Borger, het keerpunt van de tocht.

In Borger stempelen was onmogelijk omdat wij een kwartier voor opening van De Deugniet voor de deur stonden. Op aanwijzen van ene Alex rustten wij in Hotel Bieze met prima koffie en heerlijke appelcake. Daarna kwam het er op aan. Tegen de wind in is het een stuk lastiger, vooral als het boven de 30 gaat. We werden ingehaald door een snelle groep en we haakten mooi aan. Zij hielden ons uit de wind en zo was het toch prima te doen.

Het geknal tegen de wind in eiste op den duur zijn tol en langzaam ging mijn lamp uit. In Rolde was de snelheid en de koek op. Ik had al nagedacht over een alternatief en besloot dat uit te voeren. Waar de groep rechtsaf sloeg zou ik rechtdoor naar Assen rijden en bij mijn schoonouders een welverdiende pauze inlassen.
Zo gezegd, zo gedaan zou je zeggen als niet Sander bij mij aanpikte omdat hij het ook te snel vond gaan. Samen beraamden wij een alternatieve route en met goed om en om kopwerk baanden wij ons een weg door winderig Drenthe. Was de wind bij vertrek nog ongeveer kracht 3 voor ons gevoel werd het langzaamaan makkelijk 5.

Gelukkig kwam Leek steeds dichterbij en op de Kerkweg scheidden na 124km onze wegen.
Mooie tocht, maar in snelheid net iets te zwaar. En nu Paaseieren eten.

Statistieken:

125,27km in 4u 41m 20s
snelheid gem 26,7
snelheid max 36,5
hartslag gem 149
hartslag max 182

Hij is er