Sjorren

Vanmorgen maar liefst 4 Dijkridders aan de start en dat na een enerverende Songfestival app-sessie. Gedurende het festival appten we een kleine 300 berichten die door Wim wat laat opgemerkt werden en door hem allemaal gelezen moesten worden om bij te blijven.

Op een ongewone Dijkridderstijd, 9 uur, vertrokken J-W, Harko, Wim en Wickie voor een rit van ongeveer 2 en een half uur. J-W had verplichtingen elders na 12-en. Nog geen kilometer van huis en het begon al, problemen met de Garmin van Harko, iets met snelheid en hartslag. Wim en ik reden langzaam door, maar alles wat er kwam geen Harko en J-W. Even voorbij het Ronostrand gaf hij de pijp aan Maarten en besloot huiswaarts te keren zodat er nog 3 over waren.

Zoals gewoonlijk wist Wim een mooie route en met een snelheid van rond de 30 per uur toerden we naar Appelscha. Bij Ravenswoud en Oude Willem liggen een paar prachtige lange rechte wegen en daar ging het loos. Met J-W voorop knalden we langdurig met 36 tegen de wind in en het leek erop dat J-W maar door kon gaan. Later vertelde hij dat hij in een soort flow zat. Het leek Wim en mij eerder dat hij aan het sjorren was, het sleuren op kop zogezegd. Af en toe namen Wim en ik over, maar telkens werden we overklast door J-W die er weer een schepje bovenop wist te gooien.
Van Oude Willem over Wateren naar Canada en weer ging het super boven de 30. Waar waren wij mee bezig? De uitspraak van Harko: "Tweeën een half uur, dan kan je mooi 75km rijden" gestand doen of waren we gek?

Onderweg naar Appelscha bleef het maar snel gaan, J-W wist van geen ophouden. Opgeven van Wim en Wickie zou betekenen dat ook zij de gehele terugweg kopwerk zouden moeten doen, dus kwam dat niet ter sprake. In Appelscha ging het wat rustiger zodat we even konden herstellen, maar nauwelijks buiten de bebouwde kom of het gas ging er weer op. Van Willemstad over Fochteloo naar Weper is een prachtig lang klinker stuk en ja ook daar boven de 30. Op dit punt wisten wij dat het gemiddelde op 30km/uur lag en dat er een redelijk grote kans bestond dat we het doel van 30 gemiddeld zouden halen. Doorwerken dus, blijven sjorren.

Vooral J-W liet zich hier gelden. Kan je toch zien dat hij de Ridder is met de meeste tijd. Meer dan 90% kopwerk is voorwaar geen kleinigheid en zouden we het zadel van de week nog uitreiken had hij em dubbel en dwars verdiend, met afstand, met vlag en wimpel, enz, enz, enz....
Met het gevoel dat de wind altijd tegen was en het kleine beetje kopwerk dat Wim en ik konden doen bereikten we Leek. Als blijk van waardering lieten we J-W het bordje voor de sprint ofwel we konden niet meer aanzetten.

Statistieken:

75,05km in 2u 30m 16s
snelheid gem 30,0
snelheid max 38,2
hartslag gem 150
hartslag max 177


Dat de korte training van Harko toch zijn vruchten heeft afgeworpen blijkt uit het feit dat hij daags erna de hoogste trede van het podium haalde in zijn 30+ master klasse. Klasse van Harko en de felicitaties van de Ridders.

Bevrijdingsrit?

Wie gaat er mee voor een rustige rit? zo luidde de oproep op facebook. Velen bleek vanmorgen, ik telde in de gauwigheid 21 SFC-ers, vrouwen en mannen en een niet SFC-er, Paul. Bij vertrek bleek dat de SFC toch echt 2 afdelingen heeft, want de vrouwen verkozen hun eigen rit te rijden en zo moesten de mannen hetzelfde doen. Later bleek het verschil alleen te zitten in wel of geen terras onderweg.

Met z'n 14-en tegen de wind in over bekende wegen en paden richting Bakkeveen en Wijnjewoude. Zo op het eerste gezicht een kopie van de rit van een donderdagavond, maar niets was minder waar. Ergens tussen Wijnjewoude en Sparjebird vervingen we de achterbinnenband van de kapitein.
Met een nieuwe band en lucht richting Lippenhuizen (of all places) en Terwispel. Als je daarna al fietsend over het prachtige rechte stuk langs de Nije Feart Uilensprong links laat liggen, dan kan je vlak voor Warniahuizen rechts en via De Veenhoop naar Drachten.

De kopmannen deden behoorlijk hun best om ons het beste van Drachten te laten zien. Veel zigzagwerk dat helaas onderbroken werd door een gemiste bocht en een renner in de hekken. Gelukkig kon hij zelf opstaan en had verder geen schade. Nadat de ketting weer op z'n plek gelegd was konden we verder.
Niet altijd ging het even makkelijk en af en toe moest er voor ingehouden worden om de achterblijvers te laten aansluiten. Na Drachten weer even lucht en ook geen wolkje aan de lucht, zo mooi was het weer. Van Ureterp via Ureterp aan de Vaart en Frieschepalen op Marum aan en dan ben je alweer bijna thuis. Op de rotonde van Niebert viel de groep in tweeën, een deel ging via Tolbert en de rest via de Carolieweg.
Samen met Paul reed ik richting Dijklaan en vertelde hij mij dat hij nog nooit meer dan 80km had gereden, voorwaar een puike prestatie, een om in te lijsten.

Een prachtige rit onder uitstekende omstandigheden. Dat belooft wat voor volgende week.

Statistieken:

82,73km in 2u 55m 46s

snelheid gem 28,2

snelheid max 37,4

hartslag gem 125

hartslag max 150

Ondertussen is ook de route van de dames binnen, die in 3u 11m 46s 73,15km wegtrapten met een gemiddelde van 22,9 en een max van 30,2km/u.

Hun route staat op de volgende link: http://connect.garmin.com/activity/308274723#

Na de AGR

Wat doe je dan als je het doel van het jaar al in het voorjaar gehaald hebt? Fiets op de haak en het hele jaar niet meer aan fietsen denken? Mooi niet, er zijn meer leuke uitdagingen te bedenken, zoals Rondje Ring (om Stad).
En dan is er altijd nog de SFC, voorheen TFC. Dat ging als volgt:

Wickie aan J-W: Wordt er vanavond nog gefietst?

J-W: Als het goed is fietst de rustige groep van TFC.

Wickie: Vertrek?

J-W: 18:30 SCL

Wickie: Dank

Om even voor half 7 zat ik op het muurtje bij SCL en zag ik J-W aankomen. Wat een beroerde communicatie kom je dan achter. Als ik dat geweten had.....

desalniettemin vertrokken we met 7 rijders voor een mooie rit van zo'n 50km. Sander voorop omdat hij de routes weet.

Statistieken:

50,97km in 1u 48m 30s
snelheid gem 28,2
snelheid max 34,9
hartslag gem 142
hartslag max 161

Amstol Gold 2013

Wat vooraf ging:

4 Dijkridders op weg naar de AGR. Aart vanuit Hilversum, WG en J-W vanuit Leek en Freek vanuit Assen. En toch op ongeveer hetzelfde moment aankomen in Valkenburg, dat is toch een kunst apart.
Goeie kamers, die van J-W dachten we zelfs met bad, maar dat bleek een voetenbad.

Zaterdag, AGR dag:

Zo rond een uur of 7 Valkenburg in op jacht naar startborden en goed eten.We vonden beiden. Even na 9 uur werden we het restaurant weer uitgegooid en zochten het hotel op. Traditiegetrouw kletsten Aart en ik nog tot een uur of 1 voordat er geslapen ging worden.

Aan de start een drukte van jewelste en het werd dringen bij de ravitaillering. Toch startten we zo rond half 9 en kregen direct al een beste bult voor de kiezen. Toen begon de ellende. Wim had een overslaande ketting en Wickie spijt dat hij toch niet de 27 in plaats van de 25 had meegenomen. Je wilt tenslotte wat over kunnen houden. Aart hing zo als altijd in de staart van het peloton bij de laatste man en J-W leek de enige met goeie benen.
De ellende van Wim begon steeds ergere vormen aan te nemen, zo erg zelfs dat hij op de grote plaat naar boven moest. Gelukkig hebben de Limburgers Banholt en fietsenmakers. Dus even uit de koers en ter plaatse in Fietsshop Heuvelland naar de De Rosa van Wim laten kijken. Een nieuwe ketting was het resultaat en na enig getouwtrek over de wisselkoers van groningse en limburgse euro's konden wij verder.

Gelukkig voor ons en vooral Wim ging het nu stukken beter en konden we mooi opschieten.De eerste ravitaillering moest er aan geloven en vol goede moed pakten we een stuk België en aansluitend de Vaalserberg. Die liep mooi en al spoedig stonden we op het hoogste punt van Nederland, zijnde 322,2m.

Gaandeweg werd het steeds zwaarder en de straffe wind over het Plateau van Margraten speelde ons duidelijk parten.  Na de tweede ravitaillering en de zoveelste bult moesten we van de fiets omdat een ambulance op de helling de weg versperde. Weg energie en souplesse, gewoon stoempend naar boven.
Net als vorig jaar werd voor Wickie de Hulsberg de breker. Slechts 200m verder dan in 2012 moest hij van de fiets af omdat alles weigerde.
Niet alleen bij Wickie deed het pijn, Aart kreeg last van zijn nek en Wim was bijna leeg en daarom werd besloten de route iets in te korten. J-W ging vanwege zijn goede benen wel de gehele ronde volgens de borden rijden. Op de parkeerplaats in Huls namen we voor een paar uur afscheid van J-W en gaven hem een goede 10 minuten voorsprong zodat we ongeveer gelijktijdig zouden finishen.
Recht toe recht aan koersten we naar Valkenburg om in de jacht op bier en hamburgers de Cauberg te bedwingen. Daarna begon het drama. Op de top van de laatste berg moesten we van de fiets en duurde het nog ongeveer een half uur eer we onze medaille omgehangen kregen. Wat een drukte en wat een slechte organisatie. Daar waar we in de voorgaande 3 edities zo naar het feestterrein konden, moesten we nu allerlei halsbrekende toeren uithalen om er te komen. Gelukkig belde J-W dat hij gefinished was en een kleine 20 minuten later waren we alweer onderweg naar ons hotel. Ook de route terug naar Valkenburg was slecht aangegeven.
Eenmaal terug in het hotel had Aart al voor bier gezorgd en konden wij onze dorstige kelen smeren.

Buiten de pech van Wim hadden we ook dit jaar geen lek en geen schade.

Statistieken:
130,59km in 6u 7m 15s
snelheid gem 21,3
snelheid max 55,6
hartslag gem 144
hartslag max 185
4687 cal en maar liefst gemiddeld 152 watt (420max) terwijl ik helemaal geen vermogensmeter op mijn fiets heb......

Zondag, prof AGR dag:

Zaterdagavond had Astrid mij opgehaald en met fiets en al vervoerd naar ons tijdelijk onderkomen in Vijlen. Daar eerst aan de pasta en later op de tafel om de afvalstoffen uit het afgematte lijf te laten masseren.
De zondag beloofde en mooie dag te worden en we besloten met ons vieren te gaan wandelen rond Epen. Niet veel en niet ver, maar net genoeg voor de kinderen.

Het mooie van deze route is dat op de weg terug wij langs de profkoers konden staan voordat de mannen de helling van Camerig beklommen. Niet dat dat heel indrukwekkend is, want het hele spektakel is in krap 2 minuten voorbij, maar je kunt toch zeggen dat je het gezien hebt. Daar waar wij als (redelijke) amateurs met enige inspanning op het middenblad naar boven kunnen op een goeie dag en met goeie benen, gaan de helden van deze dag op de grote plaat met snelheden waarvan wij alleen kunnen dromen omhoog.

Nadat het hele circus aan ons voorbij was getrokken liepen we het laatste stuk terug naar Epen om daar op de parkeerplaats voor het Patronaat een boterhammetje te eten. Onderwijl was de harmonie bezig met een uitvoering en dat klonk verdraaid niet slecht.
's Middags nog een ijsje op een terras in Vijlen (25 graden) om de dag af te sluiten en 's avonds weer naar het koude noorden.


http://patronaatepen.wordpress.com/