Salto mortale

Zondagochtend 09:30 en 1,6 graden boven nul. Twee Dijkridders aan de start, dik ingepakt tegen de elementen, wachtend op de rest. Maar, J-W op Ameland, PdP in dromenland, Harko zorgt voor Storm en Bert had iets met de verhouding alcohol in bloed of omgekeerd.

Wim en Wickie en zo zou het de hele ochtend zijn. Wim voorop en Wickie in zijn spoor. Waarom? Omdat Wim nu eenmaal alle paden en paadjes in de omgeving kent en precies weet waar de boomstronken en wortels uit de grond steken. Via allerlei vage wegen en paden koersten we naar Norg volgens de korste omweg. Ongelofelijk hoeveel bospaden er tussen Leek en Norg bestaan en waar ik het bestaan niet van wist. Wij mogen ons gelukkig prijzen met Wim en een Garmin in ons midden, want daardoor kan ik die paden zelf ook nog eens terugvinden.

Uiteindelijk belandden we in het bos bij de Norgerberg waar Wim nog veel meer paden kent. Het heet daar niet voor niets de Norgerberg en met ware doodsverachting bedwongen wij bergen en daalden nog veel sneller af. Dat het ook eens fout kon gaan calculeerden we niet in.

In een van de afdalingen volgde ik het spoor van Wim, maar kwam iets wijder uit de bocht en op topsnelheid voelde ik mijn fiets wegglijden. De combinatie bevroren ondergrond en natte bladeren is niet ideaal. Tijdens het glijden kon ik 2 dingen doen. Of blijven glijden en onder mijn fiets terechtkomen met het risico alles open te scheuren, of hard in de remmen knijpen en over het stuur gelanceerd worden. Ik koos voor het laatste en met een prachtige salto en dito landing waar Youri van Gelder jaloers op zou zijn belandde ik keurig op mijn voeten op de grond. In de zweef gebruikte ik ook mijn bij judo geleerde valbreektechnieken want ik rolde ook nog over de grond.
Stuur rechtgezet en snel doorrijden omdat Wim in de verte stond te wachten. Hij vond het nogal lang duren.

Ik weet nu ook waar Wims passie ligt, want wat kan die vent allemachtig hard op die ATB rijden. Dan mag ik 10  jaar jonger zijn, maar hij rijdt me er met gemak af. Met de tong op het stuur moest ik hem bijna smeken zijn tempo te verlagen. Na bijna 2 uur en 39km verder namen we voor nummer 53 afscheid. Wim fris als een hoentje (ik zag hem een half uur later alweer vertrekken) en ik totaal afgepeigerd. Tijd voor een warme douche en een lekkere massage.


Was het om half 10 nog stil op nummer 45, PdP had echter niet stilgezeten. Hij reed vroeg in de middag een rondje Ronostrand en voegde 25,5km aan zijn totaal toe. Waar is hij in het diepste geheim mee bezig? Wordt vervolgd......

Statistieken:

39,28km in 1u 56m 29s

snelheid gem 20,2
snelheid max 29.8
hartslag gem 156
hartslag max 174

Schoonoord en Kibbelkoele

Eindelijk (voor mij) weer eens een echte ATB tocht. Vanmorgen in alle vroegte de fietsen achterop de bolide van Wim geladen en naar Schoonoord gereden. Uiteraard waren wij daar veel te vroeg, maar we doen van alles om een goede startpositie te bemachtigen. In alle hectiek lukte het ons zelfs om 5 minuten voor het startschot te vertrekken, om er even later achter te komen dat er helemaal geen officiële start was.

Maakt niet uit. We konden aardig uit de voeten op deze goed uitgepijlde route. Het door Wim in het vooruitzicht gestelde vlakke parcours was allesbehalve vlak en zeker in de eerste 20km ging het behoorlijk op en neer qua meters. J-W vergeleek het zelfs met een bobsleebaan.

Ik vond het zwaar. Zeker na 2 weken niet fietsen en voor het eerst met een nieuwe ATB het veld in. Het was telkens zoeken naar het juiste verzet en alles net even anders dan de oude ATB. Gelukkig was er een ravitaillering na 20km en daar kon ik even op adem komen en werken aan mijn humeur. Wat zoveel betekent als veel drinken en eten. Nutriënten dus.



Na de pauze verder, maar minder heuvelachtig en minder technisch. Vreemd was wel die ene bidon die ik bij km 33,7 in de berm zag liggen. Even verderop stond J-W op mij te wachten en vroeg of ik zijn witte bidon ook ergens had gezien. Hij ging terug en ik wachtte met Wim op de glorieuze terugkomst van J-W. Helaas vond hij zijn bidon niet.


Na deze hervatting was ik de beide mannen al snel weer kwijt wat wilde zeggen dat zij voor mij reden. Het 2 weken niets doen eiste steeds meer zijn tol.

Na bijna 45km was daar eindelijk de verlossende finish die J-W en ik tegelijk passeerden. Wim had toen al lang zijn ATB op de drager staan.

Al met al lekker gefietst, 1 bidon minder en een mooie ervaring rijker.

Bij thuis komst ontdekten wij dat ook Patrick niet had stilgezeten en er in zijn eentje op uit was gegaan. Een solotraining van deze Dijkridder.

Statistieken:

44,0km in 2u 17m 49s
snelheid gem: 19.2
snelheid max: 28.5
hartslag gem: 162
hartslag max: 179