4 Dijkridders op weg naar de AGR. Aart vanuit Hilversum, WG en J-W vanuit Leek en Freek vanuit Assen. En toch op ongeveer hetzelfde moment aankomen in Valkenburg, dat is toch een kunst apart.
Goeie kamers, die van J-W dachten we zelfs met bad, maar dat bleek een voetenbad.
Zaterdag, AGR dag:
Zo rond een uur of 7 Valkenburg in op jacht naar startborden en goed eten.We vonden beiden. Even na 9 uur werden we het restaurant weer uitgegooid en zochten het hotel op. Traditiegetrouw kletsten Aart en ik nog tot een uur of 1 voordat er geslapen ging worden.
Aan de start een drukte van jewelste en het werd dringen bij de ravitaillering. Toch startten we zo rond half 9 en kregen direct al een beste bult voor de kiezen. Toen begon de ellende. Wim had een overslaande ketting en Wickie spijt dat hij toch niet de 27 in plaats van de 25 had meegenomen. Je wilt tenslotte wat over kunnen houden. Aart hing zo als altijd in de staart van het peloton bij de laatste man en J-W leek de enige met goeie benen.
De ellende van Wim begon steeds ergere vormen aan te nemen, zo erg zelfs dat hij op de grote plaat naar boven moest. Gelukkig hebben de Limburgers Banholt en fietsenmakers. Dus even uit de koers en ter plaatse in Fietsshop Heuvelland naar de De Rosa van Wim laten kijken. Een nieuwe ketting was het resultaat en na enig getouwtrek over de wisselkoers van groningse en limburgse euro's konden wij verder.
Gelukkig voor ons en vooral Wim ging het nu stukken beter en konden we mooi opschieten.De eerste ravitaillering moest er aan geloven en vol goede moed pakten we een stuk België en aansluitend de Vaalserberg. Die liep mooi en al spoedig stonden we op het hoogste punt van Nederland, zijnde 322,2m.
Gaandeweg werd het steeds zwaarder en de straffe wind over het Plateau van Margraten speelde ons duidelijk parten. Na de tweede ravitaillering en de zoveelste bult moesten we van de fiets omdat een ambulance op de helling de weg versperde. Weg energie en souplesse, gewoon stoempend naar boven.
Net als vorig jaar werd voor Wickie de Hulsberg de breker. Slechts 200m verder dan in 2012 moest hij van de fiets af omdat alles weigerde.
Niet alleen bij Wickie deed het pijn, Aart kreeg last van zijn nek en Wim was bijna leeg en daarom werd besloten de route iets in te korten. J-W ging vanwege zijn goede benen wel de gehele ronde volgens de borden rijden. Op de parkeerplaats in Huls namen we voor een paar uur afscheid van J-W en gaven hem een goede 10 minuten voorsprong zodat we ongeveer gelijktijdig zouden finishen.
Recht toe recht aan koersten we naar Valkenburg om in de jacht op bier en hamburgers de Cauberg te bedwingen. Daarna begon het drama. Op de top van de laatste berg moesten we van de fiets en duurde het nog ongeveer een half uur eer we onze medaille omgehangen kregen. Wat een drukte en wat een slechte organisatie. Daar waar we in de voorgaande 3 edities zo naar het feestterrein konden, moesten we nu allerlei halsbrekende toeren uithalen om er te komen. Gelukkig belde J-W dat hij gefinished was en een kleine 20 minuten later waren we alweer onderweg naar ons hotel. Ook de route terug naar Valkenburg was slecht aangegeven.
Eenmaal terug in het hotel had Aart al voor bier gezorgd en konden wij onze dorstige kelen smeren.
Buiten de pech van Wim hadden we ook dit jaar geen lek en geen schade.
Statistieken:
130,59km in 6u 7m 15s
snelheid gem 21,3
snelheid max 55,6
hartslag gem 144
hartslag max 185
4687 cal en maar liefst gemiddeld 152 watt (420max) terwijl ik helemaal geen vermogensmeter op mijn fiets heb......
Zondag, prof AGR dag:
Zaterdagavond had Astrid mij opgehaald en met fiets en al vervoerd naar ons tijdelijk onderkomen in Vijlen. Daar eerst aan de pasta en later op de tafel om de afvalstoffen uit het afgematte lijf te laten masseren.
De zondag beloofde en mooie dag te worden en we besloten met ons vieren te gaan wandelen rond Epen. Niet veel en niet ver, maar net genoeg voor de kinderen.
Het mooie van deze route is dat op de weg terug wij langs de profkoers konden staan voordat de mannen de helling van Camerig beklommen. Niet dat dat heel indrukwekkend is, want het hele spektakel is in krap 2 minuten voorbij, maar je kunt toch zeggen dat je het gezien hebt. Daar waar wij als (redelijke) amateurs met enige inspanning op het middenblad naar boven kunnen op een goeie dag en met goeie benen, gaan de helden van deze dag op de grote plaat met snelheden waarvan wij alleen kunnen dromen omhoog.
Nadat het hele circus aan ons voorbij was getrokken liepen we het laatste stuk terug naar Epen om daar op de parkeerplaats voor het Patronaat een boterhammetje te eten. Onderwijl was de harmonie bezig met een uitvoering en dat klonk verdraaid niet slecht.
's Middags nog een ijsje op een terras in Vijlen (25 graden) om de dag af te sluiten en 's avonds weer naar het koude noorden.
http://patronaatepen.wordpress.com/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten