Wickieleeks: Diever

Het mag misschien zo lijken dat als J-W er niet is er niets gebeurt op de Dijklaan, maar niets is minder waar. Zondagochtend stonden maar liefst 4 Dijkridders gereed om de barre tocht naar Lauwersoog aan te vangen. Helaas geen Paul, die bijna zijn eigen verjaardag vergeten had en Aart is elders aan het trainen voor de Ventoux. Opa B had echter bezwaar omdat hij liever richting Drenthe wilde. Beschut door de bossen fietsen leek hem beter.

“Dan gaan we naar Diever” zei Wim. Hij wist daar een prima uitspanning voor de bekende koffie met appelgebak. Met PdP op kop en helaas zonder Kloosterjan, die het nog niet aandurfde en daarom zijn CV nog niet heeft ingeleverd, trapten wij naar Diever. De rit ging voorspoedig en allerlei onbekende gehuchten bonden wij aan de zegekar. Met weinig wind en redelijk wat zon was het prima trappen. Al om 11 uur stonden wij niet als enigen voor café Change in Diever. De roep van prima koffie met appelgebak was hen al vooruit gesneld. Onder het genot van al dit lekkers verlekkerden wij ons aan de kapriolen van voorbij snellende kevers die op de kruising vol in de ankers gingen omdat ze een afslag misten. Waarschijnlijk moesten zij de op een na kortste route rijden, maar daar kan J-W ons bij terugkomst alles over uitleggen.

Om even over half 12 togen wij huiswaarts. Aanvankelijk over dezelfde route, maar spoedoverleg tussen Wim en Wickie wijzigde het plan. We konden wel terug over Veenhuizen en Een waardoor we toch meer het idee van een rondje hadden dan van heen en weer. In Oude Willem rechtsaf richting Appelscha en met een korte omtrekkende beweging richting Ravenswoud. Daar raakten wij even het spoor bijster omdat de plaatselijke carnavalsvereniging de borden had verwijderd en na even graven in het geheugen van Wim en het raadplegen van extern geheugen op straat zaten we al snel weer op het goede spoor.

Bert peuterde er met een banddikte een sprintoverwinning uit. Hij is echt zijn roeping misgelopen, met een of twee pedaalslagen ontwikkelt hij zoveel snelheid dat hij niet meer bij te halen is.

De revanche kwam een aantal kilometers later. Bert en Wickie werden door een SUV met aanhanger in de hekken gereden en daar profiteerde Wim op valse wijze van. Breed grijnzend en de armen triomfantelijk in de lucht claimde hij het bord Een. Daar zou zijn teller ook op blijven staan.

Bijna thuis trokken we het gas nog open om een stuk 40 te rijden. Bert haalden we net niet bij, maar hard ging het wel. Alles bij elkaar dik 80km met een PdP die zonder mopperen of afhaken netjes bij bleef. Zijn trainingen met Kloosterjan werpen hun vruchten af.