Tacxman

Gisteravond laat, na een kort directie-overleg, besloten toch met de Ridders mee te gaan. Ik mailde Wim nog even dat ik erbij zou zijn, maar hij leest geen mail als hij niet op de zaak is. Zodoende stond ik vanmorgen om 0730 alle voorbereidingen te doen voor een mooie, door Wim geregisseerde, ATB-tocht op verhard terrein.

Van PdP wist ik middels de zogenaamde keukenraamcommunicatie dat hij niet zou starten. Hij wees op zijn buik wat kan betekenen dat hij last heeft van Bombaybelly.... Jammer, want hij weet alleen al met zijn humor ons op de weg te houden.

Om even voor half 10 waren Ridder en fiets gereed om het grote avontuur aan te gaan, alleen bespeurde ik nog weinig activiteit bij nr49, het verzamelpunt. Geen Paul, die meestal erg vroeg is omdat hij van ver moet komen. Van Bert weten wij dat de mist in zijn ogen aan het optrekken is en hij werd niet verwacht. Toch maar even bij Wim aangebeld, die evenmin in pak stond. Vreemd.......

Rit afgelast! Geen belangstelling? Ziekte? Andere belangrijkere zaken? Alles was mogelijk op deze prachtige zondagochtend. "A'k dadde wet'n had"; sprak Wim onvergetelijk. Maar niets aan te doen, ik zou een dolende ridder worden en in alle eenzaamheid mijn kilometers moeten slijten.

Ik verliet in een niet zo beste stemming de Dijklaan en zette koers richting Nieuw-Roden. Op de race is alleen rijden nog tot daar aan toe, maar op de ATB geen moer aan. Nog geen kilometer onderweg of er barstte een gigantische hagelbui los en in combinatie met de stevige wind en vele natte regendruppen besloot ik terug te keren en in de garage te gaan trainen.

Na het commentaar vorig jaar van vrouwlief over een niet gebruikte (dure) Tacx wilde ik deze (Tacx) weer eens op de proef stellen. Eerst een kleine speurtocht naar de computer, die uiteindelijk achter de vriezer teruggevonden werd. Toen proberen het ding aan de praat te krijgen, de batterijen waren na het laatste gebruik blijven zitten en leeggelopen. Ik vreesde het ergste, but.. there is only one Wickie en na een klein half uurtje knutselen stond alles paraat.



Trainingsprogrammaatje erin en trappen maar. Dat was even wennen zeg. Hoog tempo, veel zweet en geen meter vooruit komen. Alles bij elkaar een kleine 40km gefietst in sur-place-positie. Het is niet de fijnste manier van trainen, maar van Harko begreep ik dat het in de winter belangrijk is om de benen rond te laten gaan. Bij het ATB-en staan ze te vaak stil. Wijze woorden van onze topper.

Waarom? Het moet! De AGR staat voor de deur en zo vroeg in het seizoen (14 april) is de gelegenheid buiten te trainen in optimale omstandigheden ver te zoeken. Kilometers trappen en gesimuleerde hellingen op.

Aanstaande zaterdag rijden we in Norg, met z'n zevenen?

Voor diegenen die vandaag niets gedaan hebben of konden doen: ook dit kan louterend werken.