Vanmorgen in alle vroegte werden 3 Dijkridderfietsen op de drager gezet en vertroken evenzovele Ridders naar Surhuisterveen voor de Pieter Weening Classic. Eén Dijkridder durfde het zelfs aan om per fiets die kant op te gaan zodat hij alvast warm aan de start zou verschijnen.In Surhuisterveen moesten we eerst nog de strijd met een plaatselijke supermarkt aan gaan omdat er niet bij hen geparkeerd mocht worden. Het was dat het zo vriendelijk gevraagd werd.....
Na het inschrijven de fietsen gereed gezet en kwam Harko ons vergezellen. Maar wat een pech, direct het eerste lek en na het drama van 2010 in de zelfde koers had Harko binnenbanden met belachelijk lange ventielen bij zich. Met de kreet: "Ik rijd nooit lek" werd de band gelegd.
Om 2 over 9 (Dijkridderstijd) werd er gestart. En amper 7 kilometer later daalde het moraal tot wel een heel triest dieptepunt toen ook de nooit lekrijdende J-W lek reed. Hij moest het al stellen zonder de info van zijn hartslag-, snelheids- en cadansmeter en met deze LEK werd het zelfs zo erg dat hij terug naar huis wilde. Dat het nog erger kon bleek toen het ook nog begon te regenen. Dit in combinatie met de slecht gepijlde route maakte het bijna tot een drama.
Na een gezamenlijke peptalk en elkaar eens flink in de ogen te hebben gekeken startten wij het tweede deel van de koers. Alles ging voorspoedig en na enig oefenen bleken wij ook talent te hebben voor het waaierrijden. Dit ging geheel naar J-W's wens. Een prachtig gemiddelde werd gehaald en met Harko op kop ook nog eens hoge topsnelheden.
Gelukkig voor Harko voerde het vervolg van de route door Eastermar, geboorteplaats van Doutzen Kroes. En het moet gezegd worden, de sfeer en het moraal werden steeds beter. Vooral ook omdat we met gemak de gemiddelde 30km/uur konden aanhouden. Het ging prachtig in de waaier en het was zeer duidelijk dat vooral J-W dit goed getraind had. Friesland lag aan onze voeten.
In de buurt van Ureterp begonnen de kilometers te tellen en had Wickie het zwaar. Door even wat langer uit de wind te rijden kon er hersteld worden en kon het tempo er weer op. Maar in Bakkeveen sloeg het noodlot een klein beetje toe.
De man met het mooiste en beste materiaal hoorde een grote knal achter zich en moest afstappen. Bleek een spaak van zijn prachtige achterwiel gesprongen te zijn en dat niet eens bij het aanzetten, maar tijdens het remmen. Een nieuw wiel was zo geregeld, hij moest er alleen even voor naar Waskemeer heen en weer. J-W begeleidde hem en Wim en Wickie zouden bij het tweede controlepunt op hen wachten.
Wij vermoedden dat dit punt bij de Drie Provinciën zou zijn en gelukkig leidde de weg daar ook naar toe. Met een kop koffie en thee werd dat wachten geblazen. Toch waren de 2 Ridders sneller terug dan verwacht en kon alsnog de verdiende appeltaart verorberd worden. Pas toen waren we klaar voor het laatste deel. Met nog 27km te gaan probeerden we de ploeg van TFC Westerkwartier bij te halen om zo een tijdlang in de luwte te kunnen fietsen. Het bijhalen duurde echter te lang en we moesten onze poging staken.
Wim wist ons prima op te peppen toch door te zetten en zo reden wij met gezwinde spoed richting De Haspel, de geboortegrond van Wim. Via Jonkersvaart en Marum ging het in Noordwijk linksaf richting Drachten. Met nog weinig kilometers te gaan voegde een ander viertal zich bij ons en met zijn achten stormden wij na 98,88km naar de finish in Surhuisterveen.
Daar konden wij concluderen dat we tweede waren geworden omdat wij alleen maar fietsers hadden ingehaald en slechts door 1 team werden ingehaald. Helaas kent de PWClassic geen podium zodat we dat ook misten.
Statistieken:
98,88km in 3u 11m 51s
snelheid gem 30.9
snelheid max 41.5
hartslag gem 140
hartslag max 166
Geen opmerkingen:
Een reactie posten