Wickieleeks: Bramen en Brandnetels

Een paar keer per jaar gaan 2 Q collega's uit Coevorden er op de ATB op uit met 2 Q buurmannen uit Almelo. Zo ook deze zondag, maar dan met de volgende uitzondering dat Q collega Coen de vijfde man werd. Na een keer Twente en een keer Drente was nu Twente weer aan de beurt. Rob zou een mooie route uitzetten en de rest had maar te volgen.

Verzamelen bij Rob waar wij erachter kwamen dat zowel Johan als Freek op geleend materiaal zouden rijden. Johan op de Rolls Royce onder de ATB's (met Rohloff naaf) en Freek op een Ghost. Toen ook nog bleek dat Coen het moet doen met de ex van Johan...was de verwarring compleet en deden wij er goed aan te gaan doen waar we voor gekomen waren.

Omdat we sinds 10 november 2013 een beetje parcourskennis hebben opgedaan en de gesteldheid van het terrein een beetje kennen was het eerste deel van de rit eigenlijk geen verrassing voor ons. Anders dan voor Coen die uiterst serieus en secuur het uiterste van zijn 26-er vergde, vooral in de stukken onverhard en erg smal. Na iets meer dan een uur fietsen de eerste pauze op dezelfde lokatie als 8 maanden eerder en alles stond er nog net zo. Vlak daarvoor konden we nog mateloos genieten van een echte twentse boerderij met een altijd schoon erf.

Erik heeft overal connecties en zo ook in deze omgeving waar hij bij een aardige mevrouw een fotoshoot regelde en zij was zo aardig ook de andere 4 nog even vast te leggen.

Q & Q & Q & Q & Q

Met Rob voorop konden we op het ruige terrein goed uit de voeten en al snel naderden wij de duitse grens om ook aan die zijde eens flink tekeer te gaan. Het vervelende van die Twentse ATB-ers is dat ze ook geven wat ze beloven. Zo moesten we kilometers lang worstelen tegen de takken van braamstruiken op arm- en de vele brandnetels op kuithoogte. Coen was een beetje ingeseind, want die droeg lange mouwen. Gelukkig bleef de schade beperkt tot wat krassen en bulten op de huid.

Niet gehinderd door de aanwezigheid van moraalridders of fatsoensrakkers staken wij de grens over. Met een: "Volgens mij mag u hier niet fietsen..." probeerde een voornoemde ridder of rakker ons vanuit Duitsland naar Nederland schreeuwend te wijzen op onze burgerlijke ongehoorzaamheid. Te laat, we waren de grens al over en aan een mening hebben we niets.

Het weer en het terrein lieten ons niet in de steek en als dit het gevolg is van een 95% regenkans, dan moet je altijd die 5% pakken en net als vorig jaar was het weer genieten geblazen van deze prachtige omgeving. We reeden voor een groot gedeelte het parcours van november tegengesteld, maar evenzogoed bereikten wij onze prachtige rustplaats in Uelsen. Eenmaal binnen stond de verrassing met tekst op ons te wachten en werden wij gefeliciteerd met de prestatie van onze Mannschaft. Ons werd beloofd dat als hun eigen Mannschaft Weltmeister zou worden er de volgende keer gratis koffie zou zijn. En wat wordt een Nederlander als hij het woord gratis hoort? Juist, blij....

Na de pauze even een discussie over de te volgen route in verband met de tijd. Dat het buiten de verharde paden flink werken was, wisten Erik en ik nog van de vorige keer, maar bij Coen raakte spoedig het beste er af en er werd besloten de laatste 20km over het asfalt te doen.

Ook geen last meer van corrigerende betweterige landgenoten en zelfs tijdens onze verkorte route over de klootschietbaan kwam er geen commentaar. In dit laatste deel van de rit begon de trek naar de pan soep van Rob wel heel erg groot te worden. Zo groot zelfs dat het leek of Coen vleugels kreeg. Hij banjerde er met hoge snelheid vandoor en wij konden slechts op gepaste afstand volgen. Nog lang niet uitgeput arriveerden we na bijna 85km op het startpunt van onze rit. Bier, fris, soep en brood werden ons deel.