Waar blijven de verhalen?

Zo begon het mailtje van nr. 53. Nieuwsgierig als hij is kon hij zich dus niet bedwingen en de rust bewaren tot het gehele relaas op de blog zou staan.

Awel.....

In de wetenschap dat het hotel niet voor ons zou weglopen en Aart rond middernacht zou arriveren vertrokken er vrijdagmiddag 4 TFC-ers naar het land van Sint Servaes. In hotel Opdenboud zou men ons immers met open armen ontvangen. De reis liep voorspoedig op een paar kleine opstoppinkjes na bij Arnhem en Nijmegen en een grote op de splitsing Heerlen/Aken en Maastricht. Mooi op tijd voor het diner arriveerden Tjalling en ik in Valkenburg.

Fietsen op de kegelbaan en tassen op de kamer. Goeie bedden en een douche, wat heeft een mens nog meer nodig. Het wachten was alleen nog op Martijn en Cor. Zij hadden vertraging en waren via Duitsland gekomen omdat er een bord ontbrak bij Roermond........

Na het eten onze spullen opgehaald in de Amstel Experience en weer richting hotel omdat er 3 TFC-ers al om half 6 op moesten voor hun 250km. Freek zou op Aart wachten. De vriendelijke bediening bracht nog een plateau met allerlei soorten worst en precies om 12 uur stond Aart op de stoep. Net als vorig jaar sliepen wij niet direct, maar praatten eerst bij tot half 1.

Zaterdag
Om half 6 Tjalling gewekt en mij omgedraaid tot 7 uur. Aart wakker gemaakt en mij in het pak gehesen. Geen keuze dit keer, gewoon goed ingepakt met lange broek en lange mouwen.
Goed gemutst startten we even na half 9 en besloten de 150km te gaan rijden, maar het van de vorm van de dag af te laten hangen wat we in het vervolg van de rit zouden gaan doen.
Alles verliep voorspoedig, het zonnetje kwam erbij, er was weinig wind en de temperatuur ging al snel boven de 10 graden. Prachtig fietsweer.

Tot 100km geen centje pijn. De Vaalserberg werd met enige moeite bedwongen en daarna begon de ellende. Net als vorig jaar zat ik daar behoorlijk stuk, maar kon toen goed herstellen in de kilometers erna. Dit keer lukte het niet en mede door het verslechterende weer voelde ik mij steeds beroerder. Het werd koud, erg nat en het begon ook steeds harder te waaien. Geen ingrediënten voor een mooi einde van de rit. Ook Aart begon zich steeds minder wel te voelen en kondigde aan dat of de Cauberg of de Keutenberg er voor hem niet inzat. Op basis van het samen uit samen thuis principe besloten we de Keutenberg over te slaan om toch op de Cauberg te finishen.

Zover was het nog lang niet. Op de Eijserbosweg sloeg de man met de hamer medogenloos toe. Nog nooit eerder in mijn Amstel Gold geschiedenis moest ik op een helling van de fiets af, maar hier wilde het lijf niet meer. Ik stond domweg stil. Na ongeveer 100 door de camera vastgelegde meters gelopen te hebben dwong ik mijzelf weer in het zadel om de laatste meters over de top te fietsen. Met Aart naast mij ploeterde ik voort tot het op de volgende helling ook niet meer ging. Verkleumd langs de kant gaan zitten in een zonnetje dat even voorbijkwam en mij iets opwarmde. Gelletje van Aart naar binnen gewerkt en even wachten op resultaat.
Aan de hoeveelheid ingenomen voedsel lag het niet, 4 krentenbollen, 4 bananen en bijna 4 liter vocht had ik al binnen. Met hangen en wurgen toch maar weer op de fiets en wonderwel ging het iets beter. Ook de koude voeten verdwenen ineens, of ik voelde ze niet meer.


Aartlek
Vlak voor de Fromberg zijn we rechtdoor gereden en stuitten op een andere renner die met een lekke band stond. Zijn tekort aan binnenbanden werd snel opgelost en Wickie zou Wickie niet zijn als hij die band niet even gelegd had. Allengs werd ons groepje groter en met een man of 12 naderden wij Valkenburg. Vlak voor de voet van de Cauberg reed Aart lek en moesten we nog even wachten op de cola en hamburgers. Met een nieuwe binnenband begonnen we aan de laatste klim en door het enthousiaste publiek werden we in een mooie cadans omhoog geschreeuwd. Na 3 minuten en 49 seconden hoorde ik mijn naam afroepen en kon ik mijn medaillle in ontvangst nemen.

Even later voegde Aart zich zonder plak bij mij en konden wij ons tegoed doen aan de vette hap.
Terug in het hotel was het wachten op de 3 TFC-ers die op hun 250km rit nog veel meer ontberingen hadden moeten doorstaan. Om 7 uur kwamen zij volledig uitgewoond in het hotel aan en om half 8 zaten wij aan onze herstelmaaltijd.

Ook deze keer weer een prachtige ervaring en vreselijk afzien. Volgend jaar weer? Ja!

Statistieken:

150km in 6u 29m 30s
snelheid gem 23,1
snelheid max 55,1
hartslag gem 142
hartslag max 182
2109 hoogtemeters
2 gigantische dieptepunten
4970cal

Nabrander
Op een zaterdagavond in een willekeurig hotel in Valkenburg aan de Geul wordt je door de eigenaar getrakteerd op een prachtige karaokeshow. Alsof dat nog niet alles is en onze zwaar vermoeide lijven niet al tot het uiterste getergd zijn krijg je ook nog het limburgs volkslied afgespeeld op een klein draaiorgel. Bijna ontaardde dit in een bloedige burgeroorlog, ware het niet dat de Jansse Bagge Bend redding bracht. Met opgeheven hoofd verlieten wij de biljartkamer.

  Daar is mijn Vaderland, Limburgs dierbaar oord !


Valkenburg tot volgend jaar.